دشنه

وقــــتی زل زد تــو چــشای زندگی 

هـنـوزم تـو کــمرش یــه دشنه بود

گر چه مرگ تا تهش سر می کشید

ولی باز بــه خـــون دنیا تشنه بود

روی دیــوارای شهر خط می کشید

رو تــن جـاده تــلو تــلو می خورد 

ته غـــربت یه کوچه جــون می کند

  ته غربت یه کوچه داشت می مــرد  

آخـــــــه نــــارفـــیق نــارو زده بود

دست بــی معرفــتــش رو شده بــود

مثــه قـــایقی کــه واژگــــون بــشه

کــــــار روزگــــار، وارو شــده بود

تو گلوش یه جمله دستو پا ومی زد

جــــــــمله ای کــــه دم آخــــر نیومد

حـــــــرفی که تا پشت حــنجره رسید 

ولــی افــــسوس،در نـــــــیومــــــــد