Φως στην άκρη του τούνελ

Ημερομηνία δημοσίευσης: 15 Νοεμβρίου 2010

Εχει τεράστια σημασία για τους ενόχους της καταστροφής που ζει η Ελλάδα, να πείσουν τον λαό ότι είναι συνένοχος. Οτι «τα φάγαμε όλοι μαζί», κατά τη χυδαία εκφραστική του Θεόδωρου Πάγκαλου. Αν στο ιστορικό έγκλημα συμμετέχουμε όλοι, τότε νέμεση δεν θα λειτουργήσει ποτέ, αυτουργοί δεν υπάρχουν, οι κομματικές συντεχνίες συμφερόντων μπορούν να συνεχίσουν ατιμώρητες (και ανενόχλητες) να μας εμπαίζουν. Μπορεί ο πρωθυπουργός να εκβιάζει τον λαό, όπως μέχρι και χθες, με τη λογική των γκάνγκστερ: Ή ψηφίζετε τους κομματικούς μου κομισάριους στην τοπική αυτοδιοίκηση ή προκηρύσσω βουλευτικές εκλογές με σίγουρη συνέπεια την αδυναμία πια καταβολής μισθών και συντάξεων.

Ο λαός προσαρμόζεται με τους όρους του παιχνιδιού που καθορίζουν οι διαχειριστές της εξουσίας. Αυτή η προσαρμογή είναι, δυστυχώς, προϋπόθεση επιβίωσης των οικονομικά ασθενέστερων, ίσως και των μειωμένης καλλιέργειας κοινωνικών στρωμάτων, δηλαδή του κρίσιμου για το εκλογικό αποτέλεσμα αριθμού ψηφοφόρων. Αν τα κόμματα αγοράζουν ψήφους με σύστημα πελατειακό, ρουσφετολογικό, πώς και γιατί ο αδύναμος να αρνηθεί να συμπαίξει; Να ρισκάρει το ψωμί του για να υπερασπίσει τη δημοκρατία; Του το απαγορεύουν αυτοί που αποφάσισαν ιδιοτελέστατα τους όρους της «δημοκρατίας».

Τρία (τουλάχιστον) εμφατικά παραδείγματα ενισχύουν την πιστοποίηση πως, όταν προσφέρονται όροι υψηλών ποιοτικών απαιτήσεων, ο λαός ακολουθεί και προσαρμόζεται – τρεις ενδείξεις, που πιθανόν και να αντιλέγουν στη λογική της κοινής πνιγερής απαισιοδοξίας:

Το «Αττικό Μετρό» συμπληρώνει φέτος δέκα χρόνια λειτουργίας. Και όλοι οι σταθμοί του συνεχίζουν να εμφανίζουν την ίδια άψογη εικόνα της πρώτης μέρας. Αστραφτερή καθαριότητα, ούτε το παραμικρό σκουπίδι στο δάπεδο, άψογη καλαισθησία, ούτε η παραμικρή απόπειρα κάτι να γραφτεί στους τοίχους, να «διακινηθούν ιδέες» προοδευτικών δυνάμεων, να τολμηθεί ο αυτονόητος βανδαλισμός από τους ψυχανώμαλους διαχειριστές της «φυσιογνωμίας» των ελλαδικών πόλεων. Για ποιους λόγους η ελλαδική κοινωνία δέχθηκε αυτονόητα τους όρους του «Αττικού Μετρό» και τους τηρεί με άκρα συνέπεια, γιατί αυτή η εξαίρεση σε σύγκριση με την τριτοκοσμική αθλιότητα στον ΟΣΕ, στα ΚΤΕΛ, στα σχολικά και πανεπιστημιακά κτίρια, στα δημόσια νοσοκομεία, υπουργεία, οργανισμούς;

Σχετικό και το δεύτερο δεδομένο: η εικόνα και λειτουργία του Ωνάσειου Καρδιοχειρουργικού Κέντρου. Συμπληρώνει φέτος δεκαεφτά χρόνια στην υπηρεσία του ίδιου αυτού κοινού που συντηρεί συνθήκες ντροπής και απανθρωπίας στα περισσότερα από τα ανάλογα δημόσια ιδρύματα. Πού οφείλεται αυτή η διαφορά, γιατί μπαίνεις στο Ωνάσειο και νομίζεις ότι μετανάστευσες σε άλλη χώρα, σε άλλον πλανήτη, πώς πέτυχαν εκεί να διατηρούν επί τόσα χρόνια όχι μόνο αστραφτεράδα και καλαισθησία πολυτελούς κλινικής, αλλά και συμπεριφορές σεβασμού της ιδιαιτερότητας και αξιοπρέπειας του κάθε πολίτη;

Τρίτο, το γνωστό και πολυσχολιασμένο δεδομένο: η εικόνα μιας άλλης Αθήνας τις μέρες των Ολυμπιακών Αγώνων, το καλοκαίρι του 2004 (παρ’ όλο που ήταν ολέθρια για τον τόπο πολιτική επιλογή η διοργάνωσή τους). Αλλες συγκοινωνίες, άλλες δημόσιες υπηρεσίες, άλλες τράπεζες, άλλα μαγαζιά, άλλες συμπεριφορές. Τίποτα εκείνες τις μέρες στο τριτοκοσμικό λεκανοπέδιο δεν θύμιζε την κατεστημένη κακομοιριά της υπανάπτυξης, τον αισθητικό εκβαρβαρισμό, την εγωκεντρική χυδαιότητα στις συμπεριφορές, δηλαδή τα μόνιμα, ενδημικά στην πρωτεύουσα συμπτώματα θανατερής παρακμής. Γιατί, πώς δικαιολογείται αυτή η συλλογική μεταμόρφωση, η ανάδειξη μιας άλλης Ελλάδας, με διαφορετικούς όρους ύπαρξης και συνύπαρξης;

Είναι φαεινότερο και από τον ήλιο: Ο λαός δίνει προτεραιότητα στην κάλυψη των αναγκών του, όμως αν του επιβληθεί η κάλυψή τους με όρους όχι υπανάπτυξης αλλά ποιότητας, είναι σίγουρο για τον Ελληνα, ακόμα σήμερα, ότι θα πειθαρχήσει, θα σεβαστεί την ποιότητα σε πείσμα της πλύσης εγκεφάλου στην οποία έχει υποβληθεί μεθοδικά τα τελευταία τριάντα χρόνια. Αιτία της υπανάπτυξης, αιτία όλων των δεινών, κάθε συμφοράς, είναι ο εκφαυλισμός και η μεθοδική εξηλιθίωση του λαού από τις κομματικές συντεχνίες συμφερόντων. Ας μπορούσαν να συνειδητοποιήσουν, οι Ελληνες τουλάχιστον, τον θρασύτατο εκβιασμό που τους άσκησε, πριν από μια εβδομάδα, ο πρωθυπουργός τους:

Να ψηφίσετε, έλεγε, άρχοντες της τοπικής αυτοδιοίκησης και μάλιστα για καινούργια θεσμικά μορφώματα με διευρυμένες εξουσίες. Αλλά δεν έχει σημασία αν ψηφίσετε ικανούς ή ανίκανους, τίμιους ή φαύλους, ευφυείς ή μικρονοϊκούς. Πρέπει να ψηφίσετε τη δική μου καμαρίλα, αλλιώς πηγαίνω για εθνικές εκλογές και οδηγώ τη χώρα σε επίσημη πτώχευση, στάση πληρωμών, πείνα και τρόμο.

Και όπως πάντοτε, τριάντα χρόνια τώρα, ο αμοραλισμός του ΠΑΣΟΚ υπαγορεύει πολιτική στη «Νέα Δημοκρατία»: Ο κ. Σαμαράς πειθάρχησε στο εκβιαστικό δίλημμα, συνέπαιξε πάραυτα με το φασιστικό τέχνασμα. Οχι απλώς δεν τόλμησε, αλλά ούτε διανοήθηκε να ξεγυμνώσει τη λογική του παπανδρεϊσμού, να πει στον λαό: Εγώ δεν δίνω χρίσμα σε κομματικούς κομισάριους, σας καλώ να ψηφίσετε ακομμάτιστα, να τιμήσετε τους ικανούς, τους ανιδιοτελείς και όποιον εμφανιστεί ότι δήθεν με εκπροσωπεί, να τον μαυρίσετε. Στην απροκάλυπτη απαίτηση των Παπανδρέου να αλλοιώσουν τον χαρακτήρα των εκλογών Τ. Α. για να πετύχουν μονοδιάστατο κομματικό κράτος, σας καλώ να αντιτάξετε την προτεραιότητα της δημοκρατίας, να επιλέξετε ποιότητα, όχι ποιμνιοστάσιο.

Θα ήταν κίνηση ρουά – ματ στην πολιτική σκακιέρα. Αλλά η Ν. Δ., για μια ακόμα φορά, προτίμησε να σέρνεται όπου την πηγαίνει το ΠΑΣΟΚ περιφέροντας τη γοητεία Κικίλια για να σαγηνεύσει ψηφοφόρους.

Οσοι αντιλαμβάνονται το τρομακτικό αδιέξοδο στο οποίο έχουν οδηγήσει τη χώρα τα δύο κόμματα «εξουσίας», δεν μοιάζει να γεμίζουν μια πλατεία Συντάγματος. Αν τη γέμιζαν, τότε η ειρηνική εκεί εγκατάστασή τους, μέρες και νύχτες, αδιάλειπτα, με αίτημα τη ριζική επαναδιαπραγμάτευση του «Μνημονίου» από εξωκομματική υπηρεσιακή κυβέρνηση, θα ήταν φως στην άκρη του τούνελ.