Over smerige spelletjes en de Bermuda Party

Waar ik vorige keer eindigde, begin ik weer even: chess politics. Want hoe smerig zijn de spelletjes die de FIDE speelt. Ze schreeuwen om genoemd te worden. Allard Hoogland, directeur van New in Chess, vertelde mij hoe er onder zijn ogen werd omgekocht. De verkiezing van de nieuwe FIDE-president, met de kandidaten Kirsan Ilhumzhinov en Bessel Kok, zal geschieden op basis van stemmen van gedelegeerden van federaties. Iedereen weet dat Kirsan vele kleine schaaklanden omkoopt om op hem te stemmen (een stem uit Angola telt nu eenmaal even zwaar als een uit Engeland). Hoogland ('je kunt me quoten!') was bij een of andere bijeenkomst van Chess Fidelity waar Kirsan souvenirs uitdeelde. De stem van Syri?ɬ´ werd even zeker gesteld: de gedelegeerde kreeg ter plekke een schenking van vijfduizend dollar in de vorm van schaakklokken die eveneens ter plekke bij DGT-projects werden gekocht. Dit gebeurde op een buitengewoon botte manier: Makropoulos die naar Albert Vasse van DGT stapt en met barse stem zegt: "Write me an invoice."

Een Amerikaan die al tien jaar voor de FIDE werkt ("but this is definitely my last year") antwoordt op onze vraag wanneer precies de verkiezingen zijn: "Somewhere between June 2nd and 4th. It depends on which federations are present. If Kirsan notices that a lot of Bessel-voting federations are somewhere else at a certain moment, he will then decide to do the voting." We staan perplex, ook al weten we dat het zo werkt in de grotemensenwereld.

Aangezien er vandaag niet geschaakt hoefde te worden, werd de Bermuda Party van gisteravond uitstekend bezocht. Organisator van dit feest was Nigel Freeman, die op Bermuda zelf ook verantwoordelijk is voor het jaarlijkse schaaktoernooi in februari. Hij verscheen zelf in een rok en groene sokken: traditionele kledij zo beweerde hij. Deze Freeman bleek doggy overigens te kennen, zo leerde ik de eerste avond al. "OK, how come you know me?" vroeg ik. "Because you're a chess player." Jaja. Maar er bleek een verhaal achter te zitten: Freeman vertelde dat hij sinds de invoering van het elosysteem begin jaren zeventig aan een kaartsysteem werkt. Elke schaker met een elo heeft een eigen kaart, waarop hij toernooiresultaten bijhoudt. Een niet alledaagse hobby die me deed denken aan het kaartsysteem van prof. Becker dat zich bevindt in het Max Euwe Centrum.

Maar terug naar de Bermuda Party (en snel een beetje!). Het was wel een goed feest eigenlijk, maar ook enigszins onwerkelijkelijk, vooral in het begin. Stel het je eens voor: je gaat een avondje stappen. Biertje, beetje ouwehoeren, daarna een club, muziek, ladies, gents, kortom: party! En dan realiseer je je opeens dat werkelijk IEDEREEN om je heen schaakt. En goed ook. Nationale toppers van Spanje, Rusland, Estland, Venezuela, de VS, noem maar op, bij elkaar op ?ɬ©?ɬ©n party. We zien Karjakin en Carlsen achter elkaar aan rennen, we zien Nakamura langzaamaan steeds lammer worden, de vrouw van Shirov die geen moeite schijnt te hebben met de nogal houterige bewegingen van haar echtgenoot, Kramnik die tot nu toe een leuk zakcentje verdiende met schaken maar met hetzelfde bonnetje als dat wij kregen aan de bar dat ene gratis drankje haalt, Erwin l'Ami die niet alleen achter het schaakbord punten scoort, bobo's van The Right Move (onder wie Timman, Short, Seirawan en ook Kok himself) op wie je alleen al moet stemmen omdat ze ook gewoon van feestjes houden, overbodig maar toch: geen Kirsan gezien, en fotografen Frits Agterdenbos en Fred Lucas die niet samen door doggy vastgelegd wensen te worden als zijnde 'de cr?ɬ®me de la cr?ɬ®me van de internationale schaakfotografie'. (Dan niet.)

Al snel kijken we nergens meer van op. Dat je aan de bar al schouderduwend een poging doet om te bestellen, en de gemiddelde rating van je concurrenten rond de 2600 ligt, is de normaalste zaak van de wereld. Forest is werkelijk alle g?ɬ™ne kwijt als hij in de rij staat met Nakamura, alias Smallville op ICC. "Let's play a blitz game for who may go first," daagt hij 's werelds beste vluggeraar uit. "I'll win," antwoordt Smallville, met een big smile. Forest: "I know. We played already and you beat me in twenty moves." Het werd niet laat gisteravond, het werd vroeg. Dus op de rustdag is men brak. Zoals dat hoort bij rustdagen. Het weer was prachtig vandaag: de hele dag scheen de zon volop waardoor een aangenaam gevoelstemperatuurtje van een graad of 23 ontstond. Mooie weidse pleinen, parken, de rivier de Po, brede straten gevuld met goedgeklede Italianen (een pleonasme) en een fantastisch filmmuseum. Ook zonder de Olympiade is Turijn een bezoek waard.

Op verzoek: Kosteniuk - Stefanova (0-1)

De partij is minstens zo aantrekkelijk als de speelsters. >> naspelen dus.