کدام گزارشگر پرسپولیسی است کدام گزارشگر استقلالی؟!

۱) عادل فردوسی پور- پرسپولیسی دو آتشه!
تنها گزارشگر صاحب سبک تلویزیون ایران که راحت می‌تونه ادعا کنه شیوه گزارشگری ورزشی ایران را متحول کرده. الان حتی گزارشگرهای بسکتبال و هندبال هم سعی می‌کنند مثل او بینندگان را در جریان اطلاعات جانبی قرار بدهند. جوانی خیلی مستعد که آگاهی‌هایش بر عقلش غلبه نکرده. به این تعبیر که می‌دونه آگاهی‌هایش را چه زمانی ارائه بدهد و چه زمانی از ارائه آنها چشم‌پوشی کند. خیلی تند و جویده حرف می‌زنه ولی این نه تنها اصلاً شنونده را ناراحت نمی‌کنه، تازه باعث می‌شه احساس صمیمیت هم بکنه. وقتی می‌بینه گزارشگر با هیجان کاملاً طبیعی (و نه هیجان مصنوعی خیابانی) و به زبان عامیانه خود مردم، اینقدر قشنگ بازی را گزارش می‌کنه، کاملاً می‌ره تو جو بازی. فردوسی پور خیلی مطالعه می‌کنه و به قول خودش یک عشق فوتبال واقعیه. ناشناس‌ترین بازیکن‌ها رو می‌شناسه و نکات ریزی از زندگیشون نقل می‌کنه که یخ سردترین بازی‌ها رو هم می‌تونه بشکنه. ضمن اینکه می‌دونه این اطلاعات رو چه زمانی ارائه بده.

می‌دونه وقتی که بازی از تب و تاب افتاده و تماشاگر داره کسل می‌شه باید دوباره حواسش رو جلب کرد و این بهترین وقت دادن اطلاعاته. نه اینکه تو هیجان‌انگیزترین صحنه‌های بازی آمار بازی‌های گذشته را بخواهد بخواند. فردوسی‌پور خودش یک کارشناس فوتباله و کاملاً بر سبک‌های بازی و سیستم هایی که تیم‌ها برپایه اون چیده شده‌اند و حتی تاریخچه سیستم تیم آگاهی داره و خیلی خوب، خیلی بهتر از کارشناس‌هایی که دعوت می‌کنه، تماشاگر را در جریان مسائل فنی بازی می‌گذاره.

سبک حرف زدنش خیلی جالبه. «چه می‌کنه این فلانی» که کاملاً از زبان او وارد ادبیات مردم ما شد. علاوه بر این تیکه‌هایی که خیلی راحت به بازیکنان کم‌کار می‌اندازه، بدون توجه به اینکه طرفداران اون تیم او را به هواداری از دیگری متهم می‌کنند، خیلی آدم رو سر حال می‌آره. بازی ایتالیا و سوئد در یورو ۲۰۰۴ تیکه بسیار بسیار جالبی به دل‌پی‌یرو انداخت، بعد از یک ضربه فنی که روی دروازه سوئد زد: «نشون می‌ده هنوز یه چیزهایی از فوتبال یادش مونده…!!!» یا در بازی پرسپولیس- پیکان برای اشاره به شایعاتی درباره بی‌اقتداری زوبل: «این هم آقای زوبل، سرمربی پرسپولیس. حداقل اینطور می‌گن!!!!!!»

او خیلی راحت به همه بزرگان فوتبال تیکه می‌اندازه، بدون اینکه بترسد که او را به هواداری از تیم خاصی متهم کنند. اعلان‌های آغازین برنامه نود فوق‌العاده جذاب و جنجالی هستند. به ویژه وقتی رهبری‌فر و انصاریان را شایسته عضویت در تیم ملی رزمی ایران می‌داند، یا گل‌نزنی‌های مهاجمان استقلال و قهر و آشتی های سامره را تو بوق می‌کنه و راحت از تصمیمات تیم‌ها انتقاد می‌کنه. خیلی باش حال می‌کنم. فوتبال با صدای فردوسی‌پور یه چیز دیگه است.

عادل در نوجوانی یک پرسپولیسی دوآتشه بود و همین حالا هم خیلی دوست دارد پرسپولیس در دربی استقلال را مغلوب کند! او البته وقتی وارد کار روزنامه نگاری شد کمی منطقی تر به قضایا نگاه کرد. عادل چون میخواهد به همه نشان دهد که پرسپولیسی نیست ادای استقلالی ها را در می آورد وبعضا طوری وانمود میکند که انگار از اول استقلالی بوده! در حالیکه چنین چیزی نیست و بهترین مجری ورزشی تلویزیون یک پرسپولیسی دو آتشه است.

مزدک درست برعکس عادل, استقلالی است و درست برعکس او میخواهد ثابت کند که استقلالی نیست و ادای پرسپولیسی ها رو در می آورد. میرزایی استقلال رو خیلی دوست دارد و گاهی اوقات استقلالی بودنش بدجوری توی ذوق میزند. او یکی از بهترین و با اخلاق ترین گزارشگران و مجریان شبکه۳ است و دوستی بسیار نزدیکی با عادل دارد.کرکری های عادل و مزدک قبل از دربی ها جالب توجه خواهد بود! مزدک البته علاقه خاصی به تیم ملی ایتالیا و باشگاه یوونتوس دارد.

یادم می‌آید بازی نفت آبادان و استقلال تهران تو لیگ برتر سه سال پیش (که نفت ۱-۰ استقلال رو زد) وسط بازی صدای گزارشگر آبادانی قطع شد و ایشان تا وصل دوباره صدا گزارش بازی رو بر عهده گرفتند. این بابا حتی یک نفر از بازیکنان تیم نفت رو نمی‌نشاخت، با وجود لیستی که دستش بود و ناچار بود فقط بازیکنان را با شماره یاد کند و ۵ دقیقه بعد از روی لیست اسمش رو بخونه. کلاً از اونهاست که آدم صدای تلویزیون رو ببنده و فوتبال رو صامت نگاه کنه بیشتر بازی بهش می‌چسبه.
یوسفی هم مثل عادل پرسپولیسی است. او در این چندساله کمی بر اطلاعات فوتبالی خود افزوده وسعی دارد یک گزارشگر بی طرف باشد اما خوب هنوز با عادل و مزدک فاصله دارد. یوسفی هم طبعا دوست داشت پرسپولیس ,استقلال را شکست دهد.

همه‌چیز در خیال این آدم شامل احساسات پاک و غیرت و تعصب است و مربی فلانی را می‌آورد تو میدون تا ترس در وجود مدافعین حریف بیاندازد و فلانی را تعویض می‌کند چون مثلاً ایتالیایی است و بهتر است یک ایتالیایی برود تا «ایتالیایی دیگری، هموطن او، از گوشت و خون او ، دو مردی که ****ی یکسان و تاریخی به یک شکل دارند جای هم را در زمین پر می‌کنند!!!!» ؟
خیابانی چندی قبل در مصاحبه ای گفت: من یک زمانی در استادیوم تخمه می فروختم! او در جوانی از طرفداران پروپا قرص استقلال بوده و با پرچم و هدبند آبی به استادیوم ها می رفته است اما اگر از خودش بپرسید شدیدا منکر این موضوع می شود. دوستان آقا جواد میگویند او علاقه زیادی به رضا نعلچگر و ناصر حجازی داشت. اما در گزارش دربی ۶۳ خودش را لو نداد!

۵) بهرام شفیع – پرسپولیسی جام تخت جمشید!
پیر دیر و مرشد رهروان طریقت، استاد بهرام شفیع!!! ایشون هم پایه‌گذار یک سبک گزارشگری در ایران بود: سبکی به اسم «چرند بگو و گزارش کن!!!» کماکان گزارشگرانی مثل بهروان و خیابانی دنباله‌رو این سبکند (در حالیکه میرزایی و یوسفی و علی‌فر سعی می‌کنند دنباله‌رو سبک مدرن فردوسی‌پور باشند، هر چند شاید هیچ موفقیتی به دست نیاورند). شفیع فرشته عذاب من است که کاملاً مطمئن شده‌ام هر وقت گناهی می‌کنم سر و کله‌اش پیدا می‌شه و برای تنبیه من یک بازی خوب رو گزارش می‌کنه (در واقع من رو محروم می‌کنه): تشبیهات شفیع زبانزد خاص و عام است: «دفاع مثل یک سد بتونی است که اینجور جلوی آب رو می‌گیره. خب اگه سد یک ترک ور داره آب توش نفوذ می‌کنه و بعد از مدتی سد دیگه نمی‌تونه آب رو نگه داره.
بعد از یک مدتی سد خراب می‌شه و می‌شود آنچه که نباید بشود. حالا دفاع هم مثل همان سد است. باید خیلی مواظب بود که آب توش نفوذ نکنه و …..(ادامه دارد)» شما در همین حین می‌بینید که دو تا گل زده شده و یک پنالتی هدر رفته و شش تا تعویض انجام شده ولی هنوز آقای شفیع داره تئوری تشبیه دفاع به سد رو توضیح می‌ده. مثلاً تو بازی آمریکا و کلمبیا تو جام جهانی آمریکا یادمه گیر داده به آلکسی لالاس و اینکه چه اسم آنتیک و قیافه آنتیک‌تری داره و این بابا گیتاریست بوده و تو کمپ زندگی می‌کرده و … تو این فاصله دو تا گل زده شد که یکیش رو اسکوبار کلمبیایی به خودشون زد و کلمبیا حذف شد و یارو مدافعه رو کشتند و دنیا خبر شد، ولی این آقای شفیع کماکان داشت جزئیات زندگی این آلکسی لالاس رو شرح می‌داد و فقط وقتی گل زده شد گفت: «حالا یک گل هم مدافع کلمبیا به خودشون می‌زنه. به هرحال این آلکسی دست دخترش رو گرفت و رفت ویرجینیا و …..»

شفیع در زمان برگزاری جام تخت جمشید پرسپولیسی بود ولی بعدها به مرور سعی کرد تعادل را حفظ کند. شفیع همه جا مدعی میشود تیم ملی را بیشتر از پرسپولیس و استقلال دوست دارد. او سالهاست که کار گزارشگری را کنار گذاشته و فقط مجری گری والبته فدراسیون داری میکند!

۶)علیفر- او هم استقلالی است
شاهکاریه واسه خودش. کافیه که از کسی خوشش نیاد، خشتکش رو بالای نورافکن ورزشگاه آویزون می‌کنه!!!! آدم می‌میره از خنده وقتی که می‌بینه گزارشگر به جای گزارش بازی داره فلان بازیکن رو دعوا می‌کنه که چرا به اون یکی پاس نداده و به اون یکی پاس داده و اینکه اون لایق این حقوق و دستمزد نیست و اینکه چرا سر این بازیکن داد کشیده در حالیکه خود خاک بر سرش باید اینقدر بازیکنی خوبی باشه که توپ رو مستقیم بکنه تو گل و ……!!! ولی از حق نگذریم تو یک مورد داره پیشرفت می‌کنه و اون شناختن بازیکن‌هاست. چند مورد به ویژه تو باشگاه‌های انگلیس چند تا بازیکن گمنام رو در حال گرم کردن چنان سریع شناخت که کف کردم، به ویژه اینکه به او به اندازه سایرین میدان داده نمی‌شود.

علیفر هم از طرفداران استقلالی بوده اما در گزارشهای خود بی طرفی را رعایت می کند. این روزها علیفر خیلی کم کار گزارشگری را انجام می دهد. او علاقه ویژه ای به محوطه ۵/۵ متر دارد!

۷)رضا جاودانی – ابومسلمی و استقلالی
رضا جاودانی اهل مشهد و از طرفداران ابومسلم است اما از میان قرمز و آبی دومی را ترجیح میدهد و استقلالی است. جاودانی مجری برنامه های مربوط به کشتی و قوی ترین مردان ایران هم هست اما به فوتبال نیز علاقه خاصی دارد.