اردوان کامکار اعجوبه سنتورنوازی معاصر ایران
این روزها خبر بیماری اردوان کامکار هنرمندان و دوستداران آن را نگران کرده است. تداعی مرگ ناگهانی پرویز مشکاتیان در واپسین روزهای شهریور ماه سال 88 از یاد اهالی موسیقی نرفته است که خبر عارضه قلبی اردوان کامکار و بستری شدن وی در بیمارستان به گوشمان رسید.نام اردوان کامکار بعد از فیلم علی سنتوری برای مخاطب عام نیز آشناست و اکنون وی در 45 سالگی که در اوج خلاقیت است، گوش گیر تخت بیمارستان شده است.اردوان کامکار در سال 1347 در سنندج به دنیا آمد. او آموزش سنتور را از سن 4 سالگی و نزد پدرش، حسن کامکار آغاز کرد
وی در جوانی به همراه برادرش هوشنگ کامکار، کنسرتینوی سنتوری تصنیف کرد که در آلبومی به نام بر تارک سپیده (همراه با یک کنسرتینوی کمانچه از برادرش، اردشیر) به بازار عرضه شد. او در سال 1359 به تهران آمد و فعالیت خود را به طور جدی در عرصه موسیقی آغاز کرد و با کمک برادرانش، هوشنگ و ارسلان، درس‌های‌هارمونی، کنترپوان و اصول آهنگسازی را فرا گرفت. او نواختن سنتور را به سطح خوبی از لحاظ تکنیکی رساند و در زمینه نوازندگی، ردیف موسیقی، گروه نوازی، اصول و مبانی موسیقی و آهنگسازی هم به درجاتی نسبتاً خوب رسید. تقسیم ملودی‌های قطعات و تقسیم آنها در دو دست یکی دیگر از ویژگی‌های نوازندگی‌اش است و یکی از مهم‌ترین توانایی‌هایش، قدرت مساوی دستانش است که مضراب‌های چپ و راستش را یکدست کرده است
اردوان کامکار مبتکر یک سبک جدید در نواختن سنتور است که این سبک شباهت زیادی به نواختن پیانو دارد. این سبک که با نام سنتورنوازی معاصر شهرت یافته است به مرور زمان جایگاه خود را در بین جوانان علاقه‌مند پیدا می‌کند و دارای علاقه‌مندان خاص خود است. از کارهای آقای کامکار در این زمینه می‌توان دو آلبوم بر فراز باد و دریا را نام برد که خوشبختانه این دو آلبوم در بازار موجود است... سنتورنوازی معاصر این اصطلاح نخستین بار توسط اردوان کامکار روی قاب آلبوم دریا به کار رفت
اردوان کامکار فرزند آخر خانواده کامکارها را می‌توان بنیانگذار و یکه‌‌تاز این شیوه قلمداد کرد. این هنرمند خلاق به شیوه سنتورنوازی سنّتی ایران آگاهی و تسلط کامل داشته و با استفاده از تجربیات گذشته و به کار بستن شیوه‌های نو توانسته سبکی را پدید آورد که در سنتورنوازی منحصربه‌فرد است. از ویژگی‌های این شیوه استقلال کامل دو دست در حین نوازندگی، استفاده از مضراب‌های حسّی و در عین حال پر قدرت، قطعات پلی فونی (چند صدایی)، کوک‌های غیرمرسوم و استفاده از آکورد (که دست راست آکورد و دست چپ ملودی می‌نوازد) است که در موسیقی ایرانی کمتر دیده شده است. با وجود استفاده از تکنیک‌های مدرن موسیقی حال و هوای این آثار به گونه‌ای است که ماهیت ایرانی بودن آن کاملا محسوس است. در پایان باید گفت که موسیقی ایرانی حداقل در نوازندگی سنتور به اردوان کامکار مدیون است چرا که این هنرمند بزرگ ساز سنتور را از بن‌بست خارج کرد
