Black is beautiful

Ik moet mijn Aeroflotanalyses nog afmaken, heb inmiddels ook een toernooi in Reykjavik gespeeld, maar wil bij dezen alvast berichten van mijn belevenissen in Birmingham. Samen met Evi [Zickelbein, Merijns vriendin ?¢‚Ǩ‚Äú red.] deed ik mee aan het slotweekend van de 4NCL, de Four Nations Chess League, oftewel de Britse competitie. Alle ronden van deze competitie worden centraal gespeeld, hetgeen een sterk community-idee geeft. Voorts moet ieder team verplicht ?ɬ©?ɬ©n vrouw opstellen. Er is weinig binding met de eigen club, teamgenoten kennen elkaar vaak niet en willen elkaar ook niet kennen. Een gruwel naar onze Duitse en Nederlandse maatstaven, maar daar heel gewoon. Je speelt je partij en gaat daarna in de bar een pint drinken met je vrienden.

Onze club Guildford heeft twee teams in Division 1 (waarvan het eerste team traditiegetrouw om de titel speelt met Wood Green) en nog een team in Division 2. Ik speelde twee partijen voor het tweede team en de laatste ronde voor het derde team, Evi speelde voor het derde team.

De drijvende kracht achter Guildford is sponsor/teamcaptain/speler Nigel Povah. De afgestudeerd psycholoog en internationaal meester (waar ken ik die combinatie van) heeft vroeger nog enkele jaren van het schaken geleefd als coach en auteur van schaakboeken en is tegenwoordig succesvol directeur van een zelf opgericht bedrijf.

Na onze gezamenlijke zes uit zes met een zetgemiddelde van 31 en heel veel pints verder kunnen we spreken van een geslaagd weekend. Door een foutje in de opstelling had ik drie keer zwart, maar dat kon de pret niet drukken. Mijn Amsterdamse schaakvriend Rob Witt heeft, naar ik vermoed uit pure verbijstering, mijn eerste partij van commentaar voorzien. Met afstand mijn slechtste partij ooit, maar gelukkig kon ik me daardoor richten op de overige partijen. In plaats van mijn gebruikelijke saaie, correcte en onsuccesvolle schaak, dit keer een paar flitsende, incorrecte, doch succesvolle partijen. Kijk en huiver.